[80]Sonet 13.
Co krok za siebie patrzę, a strudzone
Doprawdy, ledwie dźwigać mogę ciało,
W tchnieniach ku Laurze czerpiąc siłę całą,
Z jękiem w przeciwną przepędzany stronę.
Potem wspomniawszy dobro odbieżone,
Życie tak krótkie, drogę tak nie małą,
Coś strapionemu stopę mdłą wstrzymało,
I wzrok utkwiwszy w ziemię, we łzach tonę!
Niekiedy wątpiąc, wśród łez pomyślałem,
Jak może życie rządzić mojem ciałem,
Gdy oddalony duch się w niem nie święci?
Na to mi Amor: — nie maszże w pamięci
Tego, co bywa kochanków udziałem:
Że z wszech własności ludzkich są wyjęci? —
