[209]Sonet 177.
Napisany jak się zdaje, okuło roku 1347.
W snach się lubując i w słabości pysze,
Cień garnąc, mroki uganiając sine,
Morzem bezbrzeżnem i bezdennem płynę,
W piaskach buduję, i na wiatrach piszę!
Wpatrzony w słońce, wzrok i duszy ciszę
W niem utopiłem, i jest mi jedyne
Szczęście, za zbiegiem, w błędną gdzieś krainę
Pędzić, i nędze mieć za towarzysze!
Strudzony wszystkiem, tylko na cierpienie
Chciwy, i wiecznie chętny mieć je bliskiem.
Śmierci przyzywam, dziwnym serca szałem
Tak lat dwadzieścia (zda się — nieskończenie!)
Jęki i łkania są mi całym zyskiem —
Pod taką bowiem gwiazdą dzień ujrzałem! —
