[209]Sonet 178.
Wdzięk, jakim Niebo zrzadka ziemian darzy —
Nadludzka dobroć — splotów jasność złota —
W młodzieńczej duszy dziwnie źrzała cnota —
Cześć nieśmiertelna na śmiertelnej twarzy —
Uśmiech — woń kwiatu z Rajskich wirydarzy —
Słowo, co zmysły w sieć uroków mota —
Obejście skromne, w szczęśliwości wrota
Wejść wzbraniające wszelkiej żądzy wrażej —
I wreszcie oczy, których blask jest w stanie
Rozświecić nocne mroki i otchłanie,
I duszę z ciebie wziąść w swe własne łono —
I szept z wymową błogich słów zmienioną —
I westchnień cichych częste przerywanie
Tem wszystkiem dziwnie mię przeistoczono! —
