[216]Sonet 192.
Swą ręką prawą Miłość w lewem łonie
Laur mi wszczepiła w samej serca rdzeni.
A ten się barwą tak wiosenną mieni,
Jak żadne w świecie szmaragdowe błonie.
Tchnieniem go mojem od złych wpływów chronię,
A łez mych rosą karmię, — aż zdumieni
Ludzie uznali: iż jest w blask promieni
I w bezprzykładne dotąd zdobny wonie.
Pogoda, spokój, sława i wesele,
Przeczysta piękność i cnót Rajskich wiele
Słodkim od jego liści mkną szelestem —
I takim jest on ze mną, gdziebądź jestem —
Więc wielce wdzięczny, że mi w pierś go wpięto.
Modlę się jemu, czcząc go, jak rzecz świętą! —
