[236]Sonet 226.
Dzikie i twarde serce, i złe chęci,
Którym pozornie twarz Anielska wtórzy,
Łup z mego życia wezmą — jeśli dłużej
Pastwić się zechcą z każdym dniem zawzięciej.
Czy szron się sroźy, czy się wiosna święci,
W dzień, w noc, w pogodę, czy w tumanach burzy,
Jam równo smutny. Bom jest z owych, którzy
Strutą Miłości strzałą w pierś są pchnięci
I tylko wiotką mą nadzieję żywię
Wspomnieniem kropli, która wciąż, cierpliwie
W jedno padając miejsce, głaz przewierca.
Bo myślę sobie: — tak twardego serca
Niema na świecie, ni tak zimnej duszy
Której wytrwała w końcu łza nie skruszy! —
