[259]Sonet 262.
Miłości! z którą w lepszej doli, społem,
W tych miejscach tchnących czarem naszej Pani,
Straty kosztowne, zysk zaś wielce tani,
Obliczać, tęschne nawyknienie wziąłem —
Smugi i wzgórza, mknące wdzięcznem kołem —
I ty dolino, w której jak w przystani,
Burzą miłosnych trudów skołatani,
Szliśmy spoczywać z licem nie wesołem —
I wy śpiewacy gajów! i z pod skały
Ty Nimf orszaku lotny! i ty cały
Szczęśliwych tłumie zbliska i z daleka —
Patrzcie! jak jasne moje dni zciemniały
Śmierci obłokiem! — Lecz jest w doli człeka,
Że już w kolebce znać ma, co go czeka! —
