[294]Sonet 310.
Na skrzydłach myśli w Niebo jasne lecę,
Niby z czasowych ziemskich jeden gości,
Co zdarte ciało depcząc, jak najprościej
Po dank swój dąży na Wysokie Wiece!
Błogością serce drży mi tak dalece,
Że tych mi dreszczów każdy pozazdrości —
Bowiem z ust Laury słyszę o Miłości
Słowa Anielskie razem i kobiece!
Z sobą mię wiedzie — a ja, gnąc kolana,
Błagam, niech wprędce zdarzy mi u Pana:
Bym patrzeć w Bańskie mógł i w jej oblicze —
Na to mi ona: — Tak ja sama życzę —
Lecz choćbyś na to długie czekał lata,
Wierz mi: tem większy zysk ci da ta strata! —
