[295]Sonet 311.
Śmierć mi zdmuchnęła moich olśnień zorzę —
Noc ogarnęła oczy pełne chwały —
I Miłość moją prochy przysypały —
I laur już dla mnie stracił tchnienia Boże!
Swobodę wziąwszy, błądzę gdzieś w bezdroże —
Nie mam być przed kim trwożny lub zuchwały —
Ni brać od kogo dreszcze lub zapały —
Nikt mię już ani zgnębi, ni wspomoże!
Więc od owego Pana, co tak długo
W swych złudach zdradnych miał mię swoim sługą,
Gdy już nareszcie wolność jest mi dana,
Całą mą duszą, w chwili tej, do Pana,
Co brwi zmarszczeniem rządzi Swe błękity,
Zwracam się, trudów życia całkiem syty! —
