[295]Sonet 312.
Dwadzieścia jeden lat miłosnym szałem
Targany duch mój, cierpiał ognia próby —
I gdym nie zyskał nic, prócz serca zguby,
Wziętej mi Laury dziesięć lat płakałem!
Dziś, dognębiony duszą jak i ciałem,
Znam: że mi klęską był ten obłęd luby —
Więc ostateczne chmurnych dni mych śluby
Ku tobie. Boże! zwracam sercem całem;
Gdyż smutkiem chora we mnie myśl majaczy:
Żem marnie przeżył lata, w których raczej
Miałem spokoju szukać, niż rozpaczy.
Ty, coś mię w toń tę wtrącił, Niebios Panie!
Nad moją duszą racz mieć zmiłowanie —
Niech grzech swój znając, bronić go przestanie! —
