[136]Sonet 66.
Do Laury.
Jak łucznik wprawny, zanim do cięciwy
Strzałę przyłożył, wprzód rozważa w sobie:
Czy też na pewno pocisk mu przedziobie
Cel, ku któremu łuk go popchnie krzywy —
Tak równie bacznie Lauro, cios straszliwy
Prosto mi w serce ślą twe oczy obie,
A ja nieszczęsny, cobądź z sobą zrobię,
Ni zmarły wyjdę z tego, ani żywy!
Bo była chwila, gdyś mi powiadała:
— Patrz — to miłosna godzi w ciebie strzała —
Chcę, byś na miejscu śmiercią poległ od niej! —
Lecz odkąd w mojej kocham się goryczy,
Już mi nie zadać śmierć twe serce życzy,
Lecz się nademną pastwić najniegodniej! —
