[76]Sonet 7.
Do któregoś z przyjaciół.
Łakomstwo, gnuśność i próżniacze łoże
Wszelką ze świata duszy moc wygnały —
Przez co, zbłąkaną z drogi swej wspaniałej
Przyrodę naszą, łatwo cielsko zmoże.
Ztądto wszelakie z Niebios błogie zorze
Tak swój straciło dla nas urok cały,
Iż się dziś liczy za dziw godny chwały:
Kto z Helikonu zdrój wywołać może.
[77]
„Któż dba o laur? cóż warta cześć mirtowi?
Mądrości! idziesz biedna i pół naga —
Więc współwędrowców mieć nie możesz wielu,“
Oddany nędznym zyskom tłum tak mówi...
Tem cię więc silniej wdzięczna duszo błaga
Głos mój: idź śmiało do wzniosłego celu! —
