[139]Sonet 72.
Miłość surowym nagli mię rozkazem:
— Spisz to głoskami ze złota i z tęczy,
Jako mój przemysł tak przedziwnie dręczy,
Że zeń i życie jest i śmierć zarazem.
Wiesz z doświadczenia — boś sam jednym razem
Jak drudzy ulgnął w siatce mej pajęczej —
Że w niej spokoju ani człek wyjęczy,
Ani mu ztamtąd uciec uszło płazem.
Jakbądźby oczy z których w ciebie patrzę,
Aby w twej duszy skruszyć krnąbrną wolę,
Przyćmiły nieco blaski swe sokole,
To jeszcze — nad twarz Laury, czyż gdzie gładsze
Widziałeś lica? — Przyznaj to rzewliwie —
Twojemi łzami ja się chętnie żywię. —
