[21]
„Niewolniku poterany!
Mów, kto okuł cię w kajdany?“
„Pan mnie okuł: ja myślałem,
Że, za Jego idąc działem
Na ojczystej mojej niwie,
Całą ludzkość uszczęśliwię.
Więc — jak zbiera miód do ula
Pszczoła — kropla do kropelki,
Tak ja dla mojego króla
Gromadziłem skarbiec wielki.
Aż — gdy skleił sen powieki,
Na królewskie skarbów łoże
Ległem — i gdy wstały zorze,
W tym że skarbcu na mych wianach
Obudziłem się w kajdanach“.
[22]
„Niewolniku poterany!
Kto zgotował te kajdany?“
„Sam mym trudem i zapałem,
Sam ten łańcuch zgotowałem:
Bo mniemałem — na mej drodze
Tym łańcuchem się odgrodzę
I wolności me człowiecze
Jego splotem zabezpieczę.
Więc też pilnie we dnie, w nocy
Kułem łańcuch, pełen mocy, —
Trudem wielkim w ogniach zżywa
Sporządzałem te ogniwa.
Aż — gdy były już gotowe,
Niespożyte, pomnikowe,
Wtedy — wtedy w jego szpony
Sam zostałem pochwycony.
