Pożegnanie (Byron)
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Pożegnanie |
| Pochodzenie | Krzak dzikiej róży |
| Wydawca | Towarzystwo Wydawnicze |
| Data wyd. | 1907 |
| Druk | W. L. Anczyc i Spółka |
| Miejsce wyd. | Lwów |
| Tłumacz | Jan Kasprowicz |
| Źródło | Skany na commons |
| Inne | Cały tekst |
| Indeks stron | |
Bądź mi zdrowa! bądź mi zdrowa,
Już na wieczny żegnaj czas!
Serce wiary ci dochowa,
Choć twa wzgarda dzieli nas.
Gdybyś wnikła w łono moje,
Gdzie ci snu łagodna dłoń
Kładła włosów miękkie zwoje,
Kładła białą, ciepłą skroń —
Gdybyś wnikła mi do łona,
W którem szczera bije krew,
Ujrzałabyś, zapłoniona,
Jak niesłusznym był twój gniew.
Cóż, że chwalby ci wypowie
Z cudzych cierpień drwiący świat?
Wszak obrazę kryje w słowie
Ten, co ludzkim łzom jest rad.
Jeśli żywot mój skalany,
Czyż tu niema innych rąk,
By mi krwawe zadać rany,
By przysporzyć gorzkich mąk?
Lecz ty nie łudź się! Powoli
Niszczy miłość wrogi los!
Nagła krzywda duszę boli,
Serc nie złamie nagły cios.
Twe nie umrze i me serce
Będzie żyło, mimo krwi,
Tylko w wiecznej my rozterce,
Że minęły wspólne dni.
Ach! smutniejsza, niż łza ludzi,
Zraszająca śmierci łów,
Myśl ta z uśpień nas obudzi
Z wdowich łoży, z ciężkich snów.
Masz-li wolę ukojenia
Szukać w dziecku? Chęć-li masz
Uczyć ojca go imienia,
Choć mu wziąłeś ojca straż?
Pomnij, lube pieszcząc dziecię,
Z warg mu słodkie pijąc tchy,
Że cię kocha ktoś na świecie,
Że kochałaś go i ty!
Odzwierciedlą jego lice
Moje rysy, wówczas, wiem,
Serce-ć wyzna tajemnicę,
Żem ja jeszcze w sercu twem.
Znane ci są moje błędy,
Ale obcy-ć jest mój szał;
Ma nadzieja pójdzie wszędy,
Gdzie się krok twój będzie chwiał.
Cios twój krwawe wyrył znamię
W mych uczuciach! Pani burz,
Duma, już się dzisiaj łamie,
Snać i duszę tracę już.
Lecz się stało! Nadaremną
Dzisiaj wszelka słów mych treść!
Tylko myśl ma pójdzie ze mną,
Ona żal mój będzie nieść.
Żegnaj! żegnaj! W tej rozłące,
Co serdeczny niszczy ślub,
Schnie mi, gaśnie moje serce,
Sen nie schodzi w zimny grób.
_s_14.png)
