Pochwała pięknej

<<< Dane tekstu >>>
Autor	Jan Kochanowski
Tytuł	Pochwała pięknej
Pochodzenie	Klejnoty poezji staropolskiej
Redaktor	Gustaw Bolesław Baumfeld
Wydawca	Towarzystwo Wydawnicze w Warszawie
Data wyd.	1919
Druk	Drukarnia Naukowa
Miejsce wyd.	Warszawa
Źródło	Skany na Commons
Inne	Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI  Cała antologia Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI
Indeks stron

›››

[241]

JAN KOCHANOWSKI.

POCHWAŁA PIĘKNEJ.

Kto mi wiary dać nie chce, daj ją oku swemu,  
A przypatrz sie stworzeniu pilnie tak pięknemu;
Taka jeszcze nie była za dawnego wieku,
Aniołowi podobna barziej, niż człowieku.

Raj tam, gdzie ona siedzi; a którędy mija,
Za jej stopami wstaje róża i lelija;
Jej gwoli piękne drzewa dają cień sowity,
Nie chcąc, aby ją letni żegł ogień obfity.

A ona, myśl wspaniałą znosząc z układnością
I niedobyte serce zwycięża miłością,
A człowiekiem tak władnie, jako słońce wonnym
Nawrotem abo magnes żelazem nieskłonnym.

Wiele oczom powinien, o Pani, kto ciebie
Oglądał a ucieszył twem pojźrzeniem siebie;
Dalszego czasu może nie zamierzać sobie,
Iżby kiedy miał gładszą oględać po tobie.

Niech sie więcej n!enie chlubią starodawne lata
Z swojemi Helenami; jest za tego świata.
Która gładkością wszytki pierwsze tak minęła,
Az i przyszłym nadzieję na wieki odjęła.

(Około 1570 r.)^[1]

1.  Pochwała pięknej. Z „Pieśni“ Kochanowskiego.
    Nawrot — kwiat w rodzaju słonecznika; gładszą — piękniejszą; z swojemi Helenami — mowa o Helenie greckiej, której porwanie spowodowało wojnę trojańską.

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Jan Kochanowski.