Poezye Michała-Anioła Buonarrotego/XL

<<< Dane tekstu >>>
Autor	Michelangelo Buonarroti
Tytuł	Poezye Michała-Anioła Buonarrotego
Podtytuł	Sonety
Wydawca	Redakcya „Niewiasty“
Data wyd.	1861
Druk	K. Prochaska
Miejsce wyd.	Kraków – Cieszyn
Tłumacz	Lucjan Siemieński
Tytuł orygin.	Rime
Źródło	Skany na Commons
Inne	Cały zbiór Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI
Indeks stron

›››

Włoski oryginał [80] XL. Non sempre al mondo è si pregiato e caro Quel che molti contenta, Che non sia alcun che senta Quel ch’é lor dolce, a sè crudo ed amaro. Ma spesso al folle volgo, al volgo ignaro Convien ch’altri consenta, E mesto rida dov’ei ride e gode, E pianga allorchè più felice siede. Jo del mio duol quest’ uno effetto ho caro, Ch’alcun di fuor non vede Chi l’ alma atrista, e i suoi desir non ode: Nè temo invidia, o pregio onore o lode Del mondo cieco, che rompendo fede Più giova a chi più scarso esser ne suole, E vo per vie men calpestate e sole.

Polski przekład [81] XL. [1] Co pospolity gmin cieszy i nęci, Nierówno bywa na świecie cenione: I tak nie jeden w wybuchu niechęci, Co drugim słodkie, powie że mu słone. Lecz też i często trzeba ci pozornie Z surowym tłumem iść sfornie, I z nim się cieszyć, choć dojmują smutki; Płakać, choć nie ma pobudki. — Mnie w mych cierpieniach to jedno pociesza, Że niewyczyta nikt na mojéj twarzy: Z czego mi serce pęka, o czém marzy; Bo nikt odemnie mniéj sobie nieważy, Bądź czci, bądź pochwał, bądź gniewów téj rzeszy, Co najwierniejszą bywa dla przewrotnych; Więc się dróg trzymam dzikich i samotnychsamotnych.

---

1. XL. W wierszach tych przebija nieco goryczy i dumy; M. A. mógł je pisać w późnéj starości, kiedy zawiść dogryzła mu z różnych stron. Wyrażenie się na końcu: „dróg szukam dzikich i samotnych“ maluje całe jego życie. Wciągniony w obowiązki towarzyskie, nie mógł znosić tych więzów, a ludzi znał aż nadto, aby ich poszukiwać. Stojący sam swym jeniuszem, dumny z téj niepodległości, za nic sobie ważył gniewy groźnego Juliusza II; odrzucił świetne propozycye Karola V, króla francuzkiego i księcia Toskańskiego, przenosząc niepodległość nad dostojeństwa, ciszę nad hałaśliwą pokaźność, słodycze przyjaźni nad łaskę panujących, swoją pracownię nad dwory książęce — sam jeden w tym wieku może miał prawo powiedzieć.
   „vo per vie men calpestate e sole.“

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronach autora: Michał Anioł i tłumacza: Lucjan Siemieński.