Poezye wydanie zupełne, krytyczne tom IV/Rafael

<<< Dane tekstu >>>
Autor	Maria Konopnicka
Tytuł	Poezye wydanie zupełne, krytyczne
Wydawca	Nakład Gebethnera i Wolfa.
Data wyd.	1915
Druk	O. Gerbethner i Spółka
Miejsce wyd.	Warszawa, Lublin, Łódź, Kraków
Indeks stron

›››

[119]XLI. RAFAEL^[1].

I. »Sistina« — II. »Madonna del cardellino«

[119]I. »SISTINA«^[2].

Przez gwiaździstą rosę
Przez miesięczne blaski
Stopki stawia bose,
Idzie pełna łaski;
Idzie na tę ziemię,
Co po nocach wzdycha,
Pani zadumana,
Śpiesząca, a cicha.

Piór anielskich za nią
Świecą dna liljowe,
Rąbki owiewają
Zadumaną głowę.
Nie idzie w koronie,
Ani w majestacie,
Ale w tej bielonej
Z lnów cieniuchnych szacie.

[120]

W siną dal puściła
Źrenice wyroczne,
W pola osamiałe,
W bory smutkiem mroczne.
Idzie, owionięta
Seraficzną tęczą,
Święci zastępują
I na drodze klęczą.

— A pocóż tak śpieszysz,
Królowo ty raju?
— Bo płaczą słowiki
Po nocach mi w gaju!...
— A pocóż ty rzucasz
Niebieskie te wrota?
— Bo skarży się nocą
Ta ziemia-sierota!...

— A pocóż tak patrzysz
W bolesnej zadumie?
— Bo jęki tam lecą
W wichrowym puszcz szumie!
— A pocóż ty niesiesz
Dzieciątko to boże?
— Bo groby wołają
O żywot, o zorzę!

I idzie i patrzy
W dal mroczną i siną...
I tak ją obaczył
Młodzianek z Urbino.
I taką ją widzi
Oczyma smutnemi
Ten pątnik, co niesie
Proch z mogił swej ziemi.

[121]II. »MADONNA DEL CARDELLINO«^[3].

Więc idąc z synem w zachodu czas,
 W oblaski mżące,
Na polnym głazie przysiadła raz,
 Na kwietnej łące.

A iżby bliższy synaczek był
 Tej świętej ziemi,
Z kolan go puszcza w podolny^[4] pył
 Stopki bosemi.

I zagrał szumem srebrzystym łan
 Na traw cytarze,
I przyniósł dziecku pastuszek Jan^[5]
 Szczygliki w darze.

I pstre się piórka w zachodzie lśnią
 I złotem kraszą,
A chłopię wznosi rączynę swą
 Nad główką ptaszą.

I patrzy w dal gdzieś, patrzy wzwyż
 W bożej wszechwiedzy
I rzecze: »Oto stanie mój krzyż
 Na polnej miedzy...

Stanie wśród olchów, wśród kalin gron,
 W zaraniu złotem,
I ośpiewany będzie krzyż on
 Ptasim szczebiotem.

I stanie krzyż mój wśród cichych siół,
 Na dróg rozstaju,

[122]

I skłoni brzoza ponad nim w dół
 Gałązki w maju.

I ofiarowan będzie mój ból
 Za wszystkie one
W ziemi tej smętnej, wpośród tych pól
 Gniazda zburzone...

I ofiarowan będę ja sam
 W polu czerwonem
Za rzesze ptasze, pobite tam
 Jastrzębim szponem.

I koronowan będę ja — król,
 Ciernia koroną
Za rzesz skowrończych krzywdę i ból,
 Za pieśń zduszoną...

I wydam pot mój i wydam łzy,
 I krew położę
Za te ptaszęta, co je wichr zły
 Poniósł za morze.

I stanie nad mym krzyżem na znak
 Tęsknoty gwiazda,
Żeby mógł znaleźć tułaczy ptak
 Drogę do gniazda«. —

I słucha matka, i schyla skroń
 W smętnej zadumie,
A hejnał cichy gra kwietna błoń
 W wiosennym szumie.

1. Rafael Santi (ur. 1483 w Urbino, um. 1520 w Rzymie) — jeden z największych malarzy włoskich.
2. Jedno z najlepszych dzieł Rafaela Madonna Sykstyńska, »Sistina«, tak nazwana, że na obrazie u dołu klęczy św. Sykstus; obecnie w galeryi drezdeńskiej.
3. Florencya, Uffizi — Tribuna (P. a.). »Madonna ze szczygiełkiem« Rafaela.
4. Podolny — leżący na dole.
5. Św. Jan Chrzciciel dzieckiem.

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Maria Konopnicka.