Poezye wydanie zupełne, krytyczne tom IV/Z mojej małej, nizkiej izby

	<<< Dane tekstu >>>
Autor	Marya Konopnicka
Tytuł	Drobiazgi z podróżnej teki
Podtytuł	Z mojej małej, nizkiej izby
Pochodzenie	Poezye wydanie zupełne, krytyczne tom IV
Wydawca	Nakład Gebethnera i Wolfa
Data wyd.	1915
Miejsce wyd.	Warszawa, Lublin, Łódź, Kraków
Źródło	Skany na Commons
	Indeks stron

›››

VIII. Z MOJEJ MAŁEJ, NIZKIEJ IZBY...

Z mojej małej, nizkiej izby
Cherso^[1] widać z czubem w śniegu,
Jak na pełnem morzu stoi,
Odepchnięte precz od brzegu.

Śniegi bielą się na Cherso
W księżycowych, jasnych świtach,
Gdy Medei^[2] szaty białe
Srebrem wloką się po szczytach.

Lecz gdy na wschód zapatrzona,
W łzach tęsknoty rąk załamie,
Śnieżne szczyty stoją wtedy
W jutrzenkowej, złotej lamie.

Aż z pod serca jej uderzy
Obrażonej krwi purpura,
A w szkarłatnych łunach zorzy
Staje wtedy cała góra.

Lecz gdy targa włos z rozpaczą,
Po ramionach gdy go puści,
Na modrawą białość śniegów
Cień się rzuca z wód czeluści...

Nagle z klątwą pięść zaciśnie,
Okrzyk pomsty rzuci w szale...
Morze wtedy rwie się, wyje,
Z hukiem biją czarne fale.

Gospa krzyż na czole znaczy.
— Niech przeminie ta zła siła! —
Ona wie, że tu Medea
Na tem Cherso niegdyś żyła...

Że ten cały wysep skalny
Precz od siebie ziemia pchnęła,
Gdy ta pani ręce myła
Od krwawego swego dzieła.

↑ Cherso, po chorw. Čres — wyspa podłużna naprzeciw wschodniego brzegu Istrvi.
↑ Medea — córka króla kolchidzkiego Ajetesa, ułatwiła swoją sztuką czarodziejską Jazonowi zdobycie złotego runa, a powrót do ojczyzny przez to, że w czasie ucieczki zabiła brata swego Apsyrta i rzucała jego członki po drodze; ojciec, zbierając porzucone członki, zatrzymywał się; Jazon w ten sposób uszedłszy pogoni, w nagrodę za to pojął Medeę za żonę. Gdy jednak później wiarołomny małżonek chce córkę króla korynckiego pojąć za żonę, mściwa Medea truje oblubienicę wraz z ojcem, a własne dzieci, dwóch synów, morduje okrutnie, poczem na wozie, ciągnionym przez skrzydlate smoki, uchodzi do Aten, gdzie została żoną Ajgeusa. Tu usiłuje otruć syna królewskiego, Tezeusa; zbrodnia się jednak wydaje, a Medea ratuje się ucieczką do ojczystej Kolchidy.
Apolloniusz rodyjski (Argonautika IV, 561—572) każe Jazonowi z Medeą w powrocie z Kolchidy zapędzić się aż na wyspy Liburnijskie (t. j. dzisiejsze istryjskie i dalmackie); wymieniona tam między innemi Κερωααὸς αὶπειγή (Kerossos wyniosła) będzie zapewne dzisiejsza Čres czyli Cherso.

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Maria Konopnicka.

[1] Cherso, po chorw. Čres — wyspa podłużna naprzeciw wschodniego brzegu Istrvi.

[2] Medea — córka króla kolchidzkiego Ajetesa, ułatwiła swoją sztuką czarodziejską Jazonowi zdobycie złotego runa, a powrót do ojczyzny przez to, że w czasie ucieczki zabiła brata swego Apsyrta i rzucała jego członki po drodze; ojciec, zbierając porzucone członki, zatrzymywał się; Jazon w ten sposób uszedłszy pogoni, w nagrodę za to pojął Medeę za żonę. Gdy jednak później wiarołomny małżonek chce córkę króla korynckiego pojąć za żonę, mściwa Medea truje oblubienicę wraz z ojcem, a własne dzieci, dwóch synów, morduje okrutnie, poczem na wozie, ciągnionym przez skrzydlate smoki, uchodzi do Aten, gdzie została żoną Ajgeusa. Tu usiłuje otruć syna królewskiego, Tezeusa; zbrodnia się jednak wydaje, a Medea ratuje się ucieczką do ojczystej Kolchidy.
Apolloniusz rodyjski (Argonautika IV, 561—572) każe Jazonowi z Medeą w powrocie z Kolchidy zapędzić się aż na wyspy Liburnijskie (t. j. dzisiejsze istryjskie i dalmackie); wymieniona tam między innemi Κερωααὸς αὶπειγή (Kerossos wyniosła) będzie zapewne dzisiejsza Čres czyli Cherso.

[1]

[2]