Prawdy i herezje. Encyklopedja wierzeń wszystkich ludów i czasów/Mormoni

<<< Dane tekstu >>>
Autor Stanisław Piekarski
Tytuł Prawdy i herezje. Encyklopedja wierzeń wszystkich ludów i czasów
Wydawca M. Arct
Data wyd. 1930
Miejsce wyd. Warszawa
Źródło Skany na Commons
Inne M – wykaz haseł
M – całość
Indeks stron

Mormoni (ang. Latter-Day-Saints, „święci dnia ostatecznego“) sekta amerykańska. Założyciel jej, Joe Smith (1805 — 1844), wróżbita i poszukiwacz ukrytych skarbów, ogłosił w r. 1830 książkę p. t. „Księga Mormona“, którą napisał na podstawie znalezionych rzekomo tablic, zawierających prawdziwą naukę, spisaną przez Mormona, ostatniego potomka kościoła, który miał założyć sam Chrystus, przybywszy po zmartwychwstaniu do Ameryki. Książkę tę, zawierającą dziwaczną mieszaninę mahometanizmu, przepisów mojżeszowych i strzępków wolnomularstwa, rozreklamowano w prasie amerykańskiej jako „złotą biblję“, cudowne uzupełnienie Starego i Nowego Testamentu, rodzimy twór amerykański. Wkrótce też znalazł Smith wyznawców swojej nauki, zorganizował ich w gminę w mieście Fayette i ogłosił się jej przywódcą i prorokiem. W r. 1831 mormoni przesiedlili się do Kirtland w Stanie Ohio a następnie do Stanu Missouri, gdzie założyli w r. 1840 miasto Nouwoo, którego burmistrzem, prezydentem kościelnym i naczelnym dowódcą wojskowym był Smith. Tutaj ogłosił poligamję jako objawienie, wedle którego obowiązkiem każdego mormona jest mieć jak najwięcej żon i jak najwięcej dzieci. Wielożeństwo mormonów oraz liczne nadużycia i morderstwa, dokonywane przez ich tajną policję (t. zw. danitów, czyli Braci Gedeona) oburzyły opinję przeciwko nim. Smith i jego brat Hiram zostali uwięzieni i zamordowani przez tłumy w drodze samosądu (lynch). Miasto mormonów Nouwoo zburzono. Wybrany po śmierci Smitha (1844) prezydentem mormonów Brigham Young przeprowadził ich na Zachód nad Słone Jezioro (Salt-Lake), gdzie na terytorjum, nadanem im przez Stany Zjednoczone, założyli państwo mormońskie, organizację politycznoreligijną, zwaną Deseret, ze stolicą „Nową Jerozolimą“. Państwo to wzrosło wkrótce w wielkie bogactwa. Sekta została przez Younga zreorganizowana i nazwała się „Zreorganizowanym Kościołem Świętych Dnia Ostatecznego“. Zwyczaj wielożeństwa panował dalej i sam Young miał 25 żon. Wskutek licznych praw Stanów Zjednoczonych przeciwko wielożeństwu, mormoni wyparli się go pozornie w r. 1890.
Misjonarze mormońscy rozeszli się po całym świecie i zyskali licznych zwolenników w Anglji, Holandji, Szwecji, Norwegji, Danji, Niemczech i Szwajcarji. Ogólna ilość mormonów wynosi przeszło pół miljona.
Organizacja sekty polega na skomplikowanym systemie teokratycznym, dzielącym wyznawców sekty na dwa „kapłaństwa“, Melchizedecha i Aarona.

Na czele kapłaństwa Melchizedecha stoi t. zw. „pierwsza prezydentura“, złożona z trzech mężczyzn, mających wyobrażać trzech apostołów Piotra, Jana i Jakóba. Jeden z nich jest „prezydentem Kościoła“ i sprawuje najwyższą władzę jako „prorok“. Niższy stopień władzy zajmuje „kolegium 12 apostołów“, które obsadza prezydenturę i mianuje urzędników. Na trzeciem miejscu stoi rada 70 naczelników dystryktów. Kapłaństwo Aarona składa się z „biskupa generalnego“, któremu podlegają biskupi, nauczyciele (predykanci) i diakoni. Doktryna ich, podobna do irwingjanów (ob.), uznaje chrzest dorosłych i chrzest zmarłych, który ma wybawiać z piekła. Wierzą w ponowne przyjście Chrystusa, odbudowanie Syjonu w 1000-letniem państwie (ob. Chiljazm), poczem ma nastąpić koniec świata.


Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Stanisław Piekarski.