Synagoga (z greck. „zebranie“), żydowski dom modlitwy, pierwotnie miejsce nauczania prawa mojżeszowego, gdzie zbierali się żydzi w szabaty w celu wysłuchania ustępów z pism Starego Zakonu. Synagogi powstały w czasie niewoli babilońskiej, poczem zaczęły się szybko mnożyć, tak że za czasów Chrystusa istniały już w każdej miejscowości, zamieszkałej przez żydów. Nie były nigdy i nie są świątyniami, gdyż nie odprawia się w nich ofiary, lecz tylko miejscem modlitwy, odczytywania wyjątków z ksiąg Starego Zakonu i objaśniania ich. Głównym przedmiotem w synagodze jest
tebah, szafa, zawierająca
rodały (ob.). W pobliżu tebah znajdują się siedzenia dla przedniejszych członków gminy a przed niem wzniesienie (hebr. bima), na którem stoi pulpit dla lektora i kaznodziei. Dalsze miejsca zajmują mężczyźni, kobiety zaś zbierają się na galerji i balkonach. Zarząd synagogi składa się z przełożonego, zbieracza jałmużny, hazzana, mającego pieczę nad księgami świętemi i wymierzającego kary oraz lektora. „Dziesięciu wolnych“ (asarah batlanin) była to instytucja synagogalna, zapewniająca każdorazową obecność 10 modlących się, czyli kompletu, potrzebnego do odprawiania nabożeństwa. Wyłączenie z synagogi za karę może być czasowe lub trwałe, które równa się karze klątwy.
