Synagoga wielka, według tradycji starożydowskiej kolegjum, złożone ze 120 członków, istniejące od czasów Ezdrasza (ok. 458 r. przed Chr.), który miał je założyć, aż do czasów arcykapłana Szymona Sprawiedliwego (ok. 330 r. przed Chr.), który miał być ostatnim jej członkiem. Wedle tradycji, była to najwyższa władza duchowna, prawodawcza i sądowa, czuwająca nad całością prawa mojżeszowego i czystością religji. Przypisują jej ułożenie kanonu ksiąg Starego Testamentu, ustalenie tekstu księgi Ezechjela, 12 proroków „mniejszych“, ksiąg Daniela i Estery, ustanowienie święta
purim (ob.) i ułożenie różnych modlitw. Prawdopodobne jest, że niektóre urządzenia religijne żydowskie, przypisywane Wielkiej Synagodze, powstały rzeczywiście za czasów Ezdrasza; na to jednak, aby w tym czasie powstała i istniała przez przeszło stulecie korporacja z władzą prawodawczą i sądową na podobieństwo późniejszego
sanhedrynu (ob.), nie ma żadnych dowodów historycznych.
