Rycerz Olaf (Heine, 1911)

	<<< Dane tekstu >>>
Autor	Heinrich Heine
Tytuł	Rycerz Olaf
Pochodzenie	Erotyki
Wydawca	Gebethner i Wolff
Data wyd.	1911
Druk	W. L. Anczyc i Spółka
Miejsce wyd.	Warszawa
Tłumacz	Józef Weyssenhoff
Ilustrator	Henryk Weyssenhoff
Źródło	Skany na Commons
Inne	Cały zbiór; Pobierz jako: EPUB • PDF • MOBI
	Indeks stron

›››

IX.

RYCERZ OLAF.

I.

Przed katedrą — dwaj mężowie
Stoją, znaczni szat szkarłatem:
Jeden królem jest krainy,
Drugi w tej krainie katem.

I do kata król się ozwie:
„Znać ze śpiewu zamilknięcia
Że się obrzęd ślubny skończył —
Narządź topór swój do cięcia“.

Biją dzwony, grzmią organy,
Tłum się sypie, gra fanfara;

Barwny orszak, w nim pośrodku
Nowożeńców strojna para.

Trupio blada, trwożna, smutna
Idzie piękna córka króla;
Rycerz Olaf stąpa raźnie
Uśmiech wargi mu roztula.

Uśmiechniętą kraśną wargą
Ponurego króla wita:
„Hej, dzień dobry, panie teściu,
Gardło moje weź i kwita.

„Mam umierać dzisiaj — Pozwól
Do północy jeszcze dożyć,
Abym ucztę swą weselną
Korowodem mógł otworzyć.

„Żyć mi pozwól, żyć mi pozwól,
Aż ostatni kruż wypiję,
Aż ostatni raz zatańczę —
Do północy niech dożyję!“

I do kata król się ozwie:
„Ślubnym godom pana zięcia
Do północy damy folgę —
Narządź topór swój do cięcia“.

II.

Pan Olaf ucztuje — późno już,
Ostatni wina wypił kruż,
Na ramię zwisa mu żona
Śmiertelnie przygnębiona —
Kat trzyma wartę pod bramą.

Korowód pomyka, bo uczta skończona —
Pan Olaf małżonkę pochwyci w ramiona
I tańczy młody pan
Ostatni tan. —
Kat trzyma wartę pod bramą.

Skrzypice ochoczo wołają: o hej!
A flety zawodzą, że z żalu choć mdlej!
Patrzeć na tę parę w wirze —
Dreszcz przechodzi przez paciérze.
Kat trzyma wartę pod bramą.

A kiedy tak sala i huczy i płonie,
Pan Olaf nachyla się czule ku żonie:
„Kochanko, rozkoszny nasz ślub,
A zimny jak grób“. —
Kat trzyma wartę pod bramą.

III.

Rycerzu, bije północ z wież,
Twój ranek już nie wróci,
Iżeś królewską dziewkę wziął
Przemocą wolnej chuci.

Śmiertelny pacierz mruczy mnich,
A mąż z urzędu krwawy
Błyszczący topór wraził w pień,
Do groźnej gotów sprawy.

Pan Olaf schodzi na zamku dwór,
Gdzie błyszczą światła i miecze,
Uśmiech nie znika mu z kraśnych ust,
Kraśnemi usty rzecze:

„Słońce, księżycu, żegnam was,
Gwiazdy, żegnajcie mi drżące;

Żegnam ptaszęta w piękny czas
Nad światem wyśpiewujące.

„Żegnam i morze, żegnam szmat
Ziemi mej własnej rodzonej,
Żegnam fijołków słodki kwiat,
Jak oczy te mojej żony.

„Oczy z fijołków, przez was tak
Mija mnie życie i chwała! —
Żegnam też bzu cienisty krzak,
Gdzie-ś ty mi się oddała“.

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronach autora: Heinrich Heine i tłumacza: Józef Weyssenhoff.