Słownik etymologiczny języka polskiego/*zwnieć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
*zwnieć, ‘brzmieć’; już w 14. wieku przestawione we: wznieć, w psałterzu florjańskim poprawnie: »wzniały są się wody ich«, »zawznieli nieprzyjaciele twoi«; pisarz psałterza puławskiego nie rozumiał już tego słowa i napisał raz: zawsmiały, a drugi raz: »poznali«; w psałterzu z r. 1532: »brzmieli«; tak samo przestawili Czesi wznieti ze zwnieti. Prasłowo; zwĭn- (por. rus. Zwienihorod, u nas fałszywe Żmigrody ze Zwnigrodów; król chorwacki Zwnimir w 11. wieku). Z wokalizacją o: zwon-, p. zwon, dzwon; dalsze urobienie z -k: źwięk, p. dźwięk; cerk. i z g: zwęgą, rus. zwjagat’, ‘dźwięczeć’, bułg. i z t: zwŭntja, ‘dźwięczy’. Cerk. zwĭněti, zwon, zwoniti; rus. zwieniet’; z cerk. zwęgą, ‘ogłaszam’, por. lit. żwengti, ‘rżeć’, żwangēti, ‘brzęczeć’, żwangus, ‘głośny, dźwięczny’.
