Słownik etymologiczny języka polskiego/eż
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Strona w Wikisłowniku |
eż, eże, ‘aż’ i ‘iż’, dawniej ogólne, od 16 w. ograniczane coraz wyraźniej do Mazowsza; w psałterzu: »iż bychą wiedzieli pogani, eż ludzie są«, ale w puławskim: »eż by wiedzieli pogani, iże ludzie są«. W biblji eż zawsze niemal ‘aż’, rzadko ‘iż’: »eż do jutra«, »eż na toto miasto«, »eż do Ebron«, »eże do nieba«; »tako eże się rozdarł«, »bośmy rzekli królowi eż moc boża będzie«; wszystko dowodzi, że to odmianka z aż lub iż i nie pochodzi z jeże (p. jego); powtarza się i w dawnej czeszczyźnie; pisownia z h-, heże, niczego nie dowodzi, skoro piszą i ho, hosada, zamiast o, osada.