Słownik etymologiczny języka polskiego/giża
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
giża, ‘nogi wołowe lub świnie’, ‘ćwiartka tylna cielęca’, w słownikach 16. wieku, giżka, ‘kiełbasa’, giżnik, ‘kiełbasiarz’ (tamże), gizłaty, ‘nogi’ (narzeczowe, pogardliwie; przyrostek jak w szkurłaty); czes. hyże i hyżdje, ‘biodro’, ‘szynka’; może i giczel (p. giczały) tu należy, zamiast giżel(?), por. łużyckie hwiżdżel, to samo; dalej litew. gūżys i gunżys, ‘kość w kłębie’ (ale i ‘gardziel’, ‘grdyka’), ‘głowa kapusty’; gużius, ‘kurczę się’, gużēti, ‘zbiegać się do kupy’ (w lit. wcale rozgałęziony pień); we związku z guzem (p.).
