Słownik etymologiczny języka polskiego/gontyna
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
gontyna, niefortunnie zmyślony wyraz modernistów naszych dla ‘świątyni pogańskiej’, przeniesiony z Pomorza (w Stettin-Szczytnie było kilka kącin za misji Ottona z Bambergu 1125 r.) na nasze pogaństwo. Ależ zapiska o niej łacińska brzmi contina, więc nie od gontów, lecz od kący (kuczy) przezwana, najzwyklejszą dla domostwa wszelkiego (serb. kuća) nazwą; p. kąt i kucza. Poprawnie po polsku brzmiałoby kącina; należy więc gontyna do tej pseudosłowiańszczyzny, co i witeziowie i chramy (po polsku: wiciędzy i chromy!).
