Słownik etymologiczny języka polskiego/komiega
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
komiega, komięga (z niepierwotną nosówką; ale por. księga, z tym samym przyrostkiem), ‘galar mniejszy zbożowy’ (dubas jest większy), pierwotnie ‘łódka z kloca wyrobiona’, a ‘kloc' właśnie komem się przezywał; to samo kom mamy w komli (nazwa herbowa Syrokomla = ‘kloc syry, wilgotny’), i w komlu, ‘grubszy koniec gałęzi’, we zwrocie: »iść komelanem« (‘bokiem’), »komylonka wywrócił«, w rzadkiem u nas komkać (rus. skomkat’) i komsić, ‘gnieść, dusić’. Prasłowiański to pień, z kom- i czem- (p. czępieć), pierwotnie z sk (p. chomąto, oskoma i szczmić); komiega prapolskie, ani z rus. przejęte, ani z niem. komme, kum, kommeken, o ‘szaflikach, korytach’ (któreśmy istotnie jako kum, kumek przejęli) wyszłe i na Ruś podane; Niemcy pruscy tę nazwę polską dla ‘wicin’, Komegge, przejęli; rus. komjaga, o ‘łodzi’ i ‘beczce’, toż na Małej i Białej Rusi, słowiańskie, nie tatarskie.
