Słownik etymologiczny języka polskiego/ośm
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
ośm, ósmy, ósemka, osmoróg (herb). Słowianie zastąpili liczebnik główny (ind. asztau, łac. grec. okto, niem. acht, por. lit. asztuoni) urobionym od ósmy (wedle siódmy) rzeczownikiem żeńskim. Pisownia osiem (por. siedem!) już od 15. wieku, zamiast jedynie poprawnej ośm (jak siedm). Ósmy, litew. aszmas, prus. asmus, z prasłowa *oktmos (z gardłową podniebienną, co u nas s, na Litwie sz daje), ind. asztama; litew. asztuoni, ‘ośm’, wedle liczebników dla ‘siedm’ i ‘dziewięć’ (septyni, dewyni), bo liczebniki główne wzajem na siebie silnie działają (por. dziewięć).
