Słownik etymologiczny języka polskiego/pióro
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
pióro, piórko; piórkoś, ‘młokos’; pierzasty i pierzony (o ptakach, w psałterzu); pierzyć, »bies (djabeł) przypierzył« (‘nadał, sprawił’); pierze (zbiorowe); pierzno i piórno (‘w bogatym stroju’); pierzyna, pierznik i pier(z)naty; piórnik (dawniej penał, od łac. penna, ‘pióro’); nieopierzony. Złożenia: gryzipiórko itd.; pióropusz (w 16. wieku federpusz!) tłumaczy pierwszą część złożenia niemieckiego (odwrotnie więc niż nasze bawełna, p., lub czeskie wánoce, z Weihnacht). Prasłowo; cerk. itd. pero, periti, itd.; lit. sparnas, ‘skrzydło’, dowodzi, że Słowianie odrzucili s- z sp-, co wcale częste (por. przeć i inne).
