Słownik etymologiczny języka polskiego/szczyt
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
szczyt, ‘tarcza’; od spiczastości przeniesiono na byle ‘wierzch’: szczyt domu, dachu; od obrony: »to jest nasz szczyt ostateczny«, ‘obrona’; szczycić znaczy dawniej wyłącznie ‘bronić’: »szczycić i bronić«, »racz nas szczycić od śmierci (od czarta)«, »powściągać a szczycić umysł«, »Pan ci jest tarcz nasza, którą się szczycimy«; szczycić się (od ‘bronić się’, do ‘chlubić się czem’) już w 16. wieku ogólne; por. szczytny, zaszczyt, zaszczycać; szczytowy, o ścianie. Prasłowo; cerk. sztit, zasztisztati, ‘bronić’, słowień. obok szczit i szkit, jak w łuż., czes. sztit, rus. szczit. Łączą z tem stale łac. scutum, ‘tarcza’, iryj. sciath; prus. staitan pożyczka z polskiego; lit. skietas (u tkacza i brony), łotew. szkiets, ‘belka’(?). Postać pierwotna skeit- lub skīt-, od pnia skei-, ‘dzielić, odcinać’; p. cedzić i czysty.
