Słownik etymologiczny języka polskiego/wnimać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
wnimać, ‘mniemać’, ginie już w 14. wieku; psałterz puławski zastąpił już nieraz wnimał psałt. florjańskiego przez: mnimał, a kopista florjańskiego nieraz słowo mylnie wypisał; prasłowo; cerk. wnimati, rus. wnimat’, częstotliwe (wnimają) i inne, wnemlją, wniemli, ‘słysz’; od jąć (p.), co pod wpływem czasownika mnieć (p.) odmieniło wn- (‘w’) przedimka w mn- (p. mniemać).
