Słownik etymologiczny języka polskiego/zabawa
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
zabawa; zabawić się, ‘bawić’ (w znaczeniu dwojakiem, o ‘przebywaniu’ i o ‘rozrywce’; jako ‘rozrywka’ i u innych Słowian, np. u Serbów); zabawka, zabawny; zabyt, ‘tryb, sposób’: »sukien starego zabytu«; zabytek, ‘co z dawnego bytu ocalało’; zabyć, ‘zapomnieć’, dziś ruszczyzną trąci (jest u Kraszewskiego, wołyniaka; w 17. wieku wręcz ruskie »na nezabudesz«); w biblji zabywać, zabyły, o ‘oszalałym’ ( »zabywałeś się na mię«); »zabywał się z nią« (‘spółkował’, w Ezopie); zbawić, zbawiciel; p. być, por. bawić.
