Więc cię na wieki tracę...

	<<< Dane tekstu >>>
Autor	Àngel Guimerà
Tytuł	Więc cię na wieki tracę...
Pochodzenie	Obraz literatury powszechnej
Redaktor	Piotr Chmielowski,; Edward Grabowski
Wydawca	Teodor Paprocki i S-ka
Data wyd.	1896
Druk	Drukarnia Związkowa w Krakowie
Miejsce wyd.	Warszawa
Tłumacz	Edward Porębowicz
Źródło	Skany na Commons
Inne	Cały tom II; Pobierz jako: EPUB • PDF • MOBI Cały zbiór; Pobierz jako: EPUB • PDF • MOBI
	Indeks stron

›››

Więc cię na wieki tracę — życie moje!
— Przepaść u naszych stóp.
A jednak duszę ból porywa... roję,
Po skrę nadziei sięgam — aż za grób.

Sam cię powiodłem do kościoła progu,
Widziałem w blasku świéc;
Rzekłem: Polecam twoje szczęście Bogu!
— Serce załkało, lecz nie rzekło nic.

Przyczołgałem się pod twe białe ściany,
W zamknięte patrząc drzwi;
A co ty robisz i co twój kochany,
Światło od okna powiadało mi.

Wszystko wydało bratnie światło one:
Twoje ostatnie tak,
I to, że jutro oczy mieć czerwone
Będziesz, a dla mnie nosić świętej znak...

— Jednak cię kocham i dałbym niemało:
Oddałbym błogi skon,
By wiedzieć, kiedy to światło się zwiało,
Czyś je zgasiła ty sama, czy on?
(E. Porębowicz).

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronach autora: Àngel Guimerà i tłumacza: Edward Porębowicz.