Wieś mojej matki/Zakończenie
| <<< Dane tekstu | |
| Autor | |
| Tytuł | Wieś mojej matki |
| Podtytuł | Opowieść |
| Wydawca | Nakład Księgarni św. Wojciecha |
| Data wyd. | 1929 |
| Druk | Drukarnia św. Wojciecha |
| Miejsce wyd. | Poznań — Warszawa — Wilno — Lublin |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały tekst |
| Indeks stron | |
Przez bramę wjazdową, szeroko otwartą, wjeżdżają wielkie, drabiniaste wozy, wysoko wyładowane złotemi snopami pszenicy lub żyta. Nie wiem, co wyższe: te wozy, pełne snopów, czy nasz dworek. Byłem w polu i kręciłem powrósła. Teraz siedzę na wozie, na snopie okrakiem, własnoręcznie ukręconego powrósła się trzymając. Z wysokości tej złotej góry widzę mały nasz dworek i srebrnoszarą Wisłę. Czy można to zapomnieć?
Po dziedzińcu biegają młode konie, a na ławie, pod oknami jadalni siedzi moja Prababcia i moja Mama. Niedaleko jest lipa, na której wisi dzwon, i za chwilę ja zacznę dzwonić, bo wieczór jest już pomarańczowy, a spracowani ludzie chcą jeść. Prababcia uśmiecha się do całego świata, a oczy mej Mamy są ciemnoszafirowe i tak głębokie, jak czwarty nokturn Szopena. Ja zaś jestem małym chłopcem, który stoi przy płocie i z największą rozkoszą dzwoni w dzwon na lipie, aby ludzie przyszli na zarobiony przez siebie ciężko „chleb powszedni“.
A potem oni idą powoli procesją, która dla mnie jest znacznie piękniejsza, niż pochód królów na wawelskim krużganku.
Idą na znakomity żur z pyszną omastą!
