[34]Z WIERCHÓW SMRECZYŃSKICH
I
Obracam oczy na południe,
I dokąd błękit sięga —
Słonecznie, jasno, kwietno, ludnie,
Uśmiecha się potęga.
Ocean światła... Zda się: słońce 5
Nie płynie już przestworzem,
Spadło w doliny te kwitnące
I legło cichym morzem.
Życie się topi w tej powodzi,
Jak niebo na dnie morza, 10
I zda się: ziemia inne rodzi,
Niebieskie jakieś zboża.
II
Obracam oczy ku północy,
I aż się duch przeraża —
Widmo posępnej, czarnej nocy 15
Podnosi się z cmentarza...
[35]
Idzie doliną, idzie górą,
Jak straszne widmo człecze —
Po niebie sunie czarną chmurą,
Po ziemi mgłą się wlecze. 20
Przez mgły, padolne żałobnice,
Które zaległy niże,
Skrzypiące słychać szubienice
I czarne widać krzyże...
III
Od wschodu granitowych szczytów 25
Olbrzymie sterczy gniazdo
I z chmur spogląda do błękitów
Błyszczącą morską gwiazdą.
Czy noc na ziemi, czy słoneczność —
Zapadłe w spiż głęboko, 30
Wpatrzone w błękit, marzy wieczność
Spokojne Morskie Oko.
