Zaszumiały łozy, rozlały się rzeki...
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Zaszumiały łozy, rozlały się rzeki... |
| Pochodzenie | Piosnki wiejskie cykl Dumki |
| Redaktor | Edmund Bojanowski |
| Wydawca | Księgarnia Jana Konstantego Żupańskiego |
| Data wyd. | 1862 |
| Druk | M. Zoern |
| Miejsce wyd. | Poznań |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały cykl Cały zbiór |
| Indeks stron | |
22.
Zaszumiały łozy,
Rozlały się rzeki;
Umarł ojciec, matka, —
Sierota-m na wieki!
Wyjdę ja przed wrota,
Za główkę się trzymam;
Ludzie orzą, sieją, —
A ja nic już nie mam.
Oj robię ja, robię,
Nieboga sierota,
A ludzie gadają:
Ladaco robota.
Oj robię ja, robię,
Aż rączki ustają;
Jak przyjdę do chaty,
Do mnie nie gadają.
Ukroję ja chleba,
Jak dębowy listek,
A już patrzą na mnie,
Czy nie wezmę wszystek.
I z oczu im znijdę,
Usiędę za drzwiami;
Wejrzę na chlebaszek,
Zaleję się łzami.
Rozstąp-że się ziemio,
Niech zapadnę w ciebie;
Będę ojca, matkę
Miała koło siebie!
