Zielnik lekarski/106
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Zielnik lekarski |
| Podtytuł | Zastosowanie, opis botaniczny i uprawa najważniejszych polskich roślin lekarskich |
| Wydawca | Księgarnia J. Przeworskiego |
| Data wyd. | 1938 |
| Druk | Zakł. Druk. F. Wyszyński i S-ka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały tekst |
| Indeks stron | |
 Galeria grafik w Wikimedia Commons
| |
_z106.png)
J. — Roślina o wrzecionowatym cienkim korzeniu. Łodyga szorstko owłosiona, często z fioletowym przebłyskiem, o wyprężonych, odstających gałązkach. Liście skrętoległe, pierzastodzielne. Małe, bladożółte, o czterech płatkach kwiaty, zebrane w sztywnych, kłosowatych gronach. Owoc — łuszczyna. Smak rzeżuchowato-ostry, zapach niemiły, gryzący.
ROŚNIE dziko przy drogach, na gruzach i nieuprawnych polach.
UPRAWA: Rozmnaża, się z nasion. Siać wprost w grunt. Wymaga dobrego nawożenia, gleby żyznej, próchnicznej.
KWITNIE od czerwca do września.
ZBIERA SIĘ nasiona od sierpnia, ziele od jesieni.
SKŁADNIKI: Olejek lotny, zawierający siarkę, olej tłusty, sole.
DZIAŁA rozmiękczająco, moczopędnie, wykrztuśnie.
UŻYTEK. Nasiona i ziele w naparze lub proszku stosuje się przy katarze dróg oddechowych, zwłaszcza zaś katarze oskrzeli (bronchicie) i chrypce. Sproszkowane nasiona mieszać można z miodem.
Nasiona można używać zamiast gorczycy, jako przyprawę do potraw, młode listki nadają się na jarzynę.
