Zielnik lekarski/74
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Zielnik lekarski |
| Podtytuł | Zastosowanie, opis botaniczny i uprawa najważniejszych polskich roślin lekarskich |
| Wydawca | Księgarnia J. Przeworskiego |
| Data wyd. | 1938 |
| Druk | Zakł. Druk. F. Wyszyński i S-ka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały tekst |
| Indeks stron | |
 Galeria grafik w Wikimedia Commons
| |
_z74.png)
D. — Dorasta do wysokości 1—2 metrów. Wyróżnia się wśród innych ostów naszej flory szeroko oskrzydloną łodygą. Dno osadnika ma zagłębienia, w których są osadzone zawiązki purpurowych kwiatów. Smak bardzo gorzki; zapachu nie ma.
ROŚNIE dziko pod płotami, na pustkowiach, gruzach.
KWITNIE w środku lata.
SKŁADNIKI: olejek lotny, olej tłusty, bardzo gorzka substancja wyciągowa, żywica gumowa, fosforan potasu i wapnia.
DZIAŁA moczopędnie, osłaniająco, pobudza układ nerwowy i ożywia skórę.
UŻYTEK. Sok świeżych liści jest domowym środkiem na wrzody. Herbata stosuje się przy przeziębieniach pęcherza.
Korzenie, młode pędy, zwłaszcza zaś osadniki kwietne jada się jako jarzynę, podobnie jak karczochy. Nasiona, obfitujące w tłuszcz, smakują ptactwu domowemu.
Młode listki nadają lepszy smak mleku.
