Zielnik lekarski/82
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Zielnik lekarski |
| Podtytuł | Zastosowanie, opis botaniczny i uprawa najważniejszych polskich roślin lekarskich |
| Wydawca | Księgarnia J. Przeworskiego |
| Data wyd. | 1938 |
| Druk | Zakł. Druk. F. Wyszyński i S-ka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały tekst |
| Indeks stron | |
 Galeria grafik w Wikimedia Commons
| |
_z82.png)
J. — Pospolity chwast o długich korzeniach. Cała roślina naga. Łodyga rozesłana po ziemi, twarda i zdrewniała; gałązki długości 30 do 60 cm również ścielące się, kolankowate, lancetowate, zaostrzone lub tępe. Kwiaty małe, białawe lub czerwonawe, zebrane w kątach liści, po dwa do pięciu. Owoce trójkanciaste, brunatne i matowe. Zapachu nie ma; smak ostry, ściągający.
ROŚNIE przy ugorach, drogach i płotach, na śmietnikach, błoniach, pastwiskach, murawach, polach (jako chwast), w całej Polsce.
UPRAWA. Lubi glebę suchą. Siać na wiosnę co 10 cm wprost w grunt. Nawozić związkami azotu.
KWITNIE od lipca do października.
ZBIERA SIĘ przed zakwitnieniem 2—3 razy do roku; suszyć w cieniu.
SKŁADNIKI: kwas garbnikowy, skrobia, guma, nieco białka indygowego, fosforan potasu i wapnia.
DZIAŁANIE: ściągające, moczopędne; czyści krew.
UŻYTEK. Napar ziela pije się w chorobach wątroby, nerek i pęcherza, zwłaszcza przy kamieniach, nawet gdy są zadawnione i bezskutecznie leczone innymi środkami, przy kataralnych zapaleniach narządów moczopłciowych, owrzodzeniu żołądka i kiszek. Pić codziennie jeden większy lub dwa małe kubki herbaty (20 gr na 1 litr wody). Według ks. Kneippa używano dawniej rdest przy biegunce, gotując go w wodzie i czerwonym winie (zmieszanych w równych częściach); choremu dawano napój możliwie gorący.
Zewnętrznie używa się odwaru do przemywania ran i owrzodzeń i do płukania gardła.
CENA: 100 kg ziela (Herba Polygoni avicularis): 20—35 zł.
