Biblia Gdańska/Ecclesiastes 10

[718]ROZDZIAŁ X.

 I. Głupstwo rzecz sprosna 1 — 4. II. Pospolicie głupich szanuią, a mądrymi pogardzaią 5 — 15. III. Zwierzchność niemądra zgubą, mądra ozdobą ziemi 16. 17. IV. Takiéy nie złorzeczyć 18 — 20.
Iako muchy zdechłe zasmradzaią i psuią oleiek aptekarski: Tak człowieka z mądrości i z sławy zacnego trocha głupstwa oszpeca.
 2. Serce mądrego iest po prawéy [719]stronie iego; ale serce głupiego po lewéy stronie iego.
 3. I na ten czas, gdy głupi drogą idzie, serce iego niedostatek cierpi; bo pokazuie wszystkim, że głupim iest.
 4. Ieźliby duch panuiącego powstał przeciwko tobie, nie opuszczay mieysca twego; albowiem pokora wstręt czyni grzechom wielkim.
 II. 5. Iest złe, którem widział pod słońcem, to iest, błąd, który pochodzi od zwierzchności:
 6. Że głupi wywyższani bywaią w godności wielkiéy, a bogaci w mądrość nisko siadaią;
 7. Widziałem sługi na koniach, a Książęta chodzące piechotą iako sługi.
 8. Kto kopie dół, sam weń^[1] wpada; a kto rozrzuca płot, wąż go ukąsi.
 9. Kto przenosi kamienie, urazi się nim; a kto łupa drwa, niebezpieczen iest od nich.
 10. Ieźliże się ztępi żelazo, a nie naostrzyłby ostrza iego, tedy mocy przyłożyć musi; ale to daleko lepiéy mądrość sprawić może.
 11. Ieźli ukąsi wąż przed zaklęciem, nic nie pomogą słowa zaklinacza.
 12. Słowa ust mądrego są wdzięczne; ale wargi głupiego pożeraią go.
 13. Początek słów ust iego głupstwo, a koniec powieści iego wielkie błazeństwo.
 14. Bo głupi wiele mówi, choć nie wie ten człowiek, co ma bydź. Albowiem któż mu^[2] oznaymi, co po nim nastanie?
 15. Głupi pracuią aż do ustania, a przecię nie mogą doyść do miasta.
 III. 16. Biada tobie ziemio, któréy Król iest dziecięciem, i któréy Książęta rano biesiaduią!
 17. Błogosławionaś ty ziemio, któréy Król iest synem zacnych, a które Książęta czasu słusznego iadaią dla posilenia, a nie dla opilstwa.
 IV. 18. Dla lenistwa się dach pochyla, a dla osłabiałych rąk przecieka dom.
 19. Dla uweselenia gotuią uczty, i wino rozwesela żywot; ale pieniądze do wszystkiego dopomagaią.
 20. Ani w myśli^[3] twoiéy Królowi nie złorzecz, ani w skrytym pokoiu twoim nie przeklinay bogatego; albowiem i ptak niebieski doniosłby ten głos, a to, co ma skrzydła, obiawiłoby powieść twoię.

1. Ps. 7, 16. Ps. 9, 16. Ps. 10, 2. Ps. 57, 7. Przyp. 26, 27.
2. Kazn. 6, 12. r. 8, 7.
3. 1 M. 22, 28.

Koh 9

Koh 10

Koh 11