Wikiźródła

Biblia Gdańska/Proroctwo Ioelowe 2

< Biblia Gdańska


Biblia Gdańska - Stary Testament - Proroctwo Ioelowe

1 - 2 - 3


ROZDZIAŁ II.


 I. Bóg ogłoszeniem strasznych kaźni swoich 1 — 11. II. do pokuty prowadzi 12 — 17. III. a iakim się chce pokutuiącym stawić, pokazuie 18 — 32.
Trąbcie w trąbę na Syonie, a krzyczcie na świętéy górze moiéy! niechay zadrzą wszyscy obywatele ziemi; bo przychodzi dzień Pański, bo iuż bliski iest;
 2. Dzień ciemności i mroku, dzień obłoku i chmury, (rychły) iako ranna zorza rozciągniona po górach; lud wielki a mocny, któremu równego nie było od wieku, i nie będzie po nim nigdy aż do lat rodzaiu i rodzaiu.
 3. Przed obliczem iego[1] ogień pożeraiący, a za nim płomień pałaiący; ta ziemia iest przed nim iako ogród Eden, ale po nim będzie pustynią pustą, i nie uydzie nikt przed nim.
 4. Kształt ich iest iako kształt koni, a tak pobieżą iako ieźdni.
 5. Po wierzchu gór skakać będą, iako grzmot wozów, a iako szum płomienia ognistego pożeraiącego ściernisko, iako lud możny uszykowany do bitwy.
 6. Ulękną się narodowie przed obliczem iego, wszystkie twarzy ich iako garniec poczernieią.
 7. Pobieżą iako mocarze, a wbieżą na mury iako mężowie waleczni; każdy z nich drogę swoią póydzie, a nie ustąpią z ścieżek swoich.
 8. Ieden drugiego nie ściśnie, każdy drogę swoią póydzie, a choć i na miecz upadną, nie będą zranieni.
 9. Po mieście chodzić będą, po murze biegać, na domy wstąpią, a okny wlezą iako złodziéy.
 10. Przed obliczem iego ziemia zadrzy,[2] niebiosa się poruszą, słońce i miesiąc się zaćmi, a gwiazdy zawścięgną iasność swoię.
 11. A Pan wyda głos swóy przed woyskiem swoiém, przeto że bardzo wielki będzie obóz iego, przeto że mocny ten, co wykona słowo iego; wielki bowiem dzień[3] Pański będzie, i straszliwy bardzo, i któż go zniesie?
 II. 12. A przetoż ieszcze i teraz mówi Pan: Nawróćcie[4] się do mnie samego całém sercem swoiém i w poście i w płaczu i w kwileniu.
 13. Rozedrzyycie serce wasze a nie szaty wasze, i nawróćcie się do Pana, Boga waszego; boć on iest[5] łaskawy i miłosierny, nierychły ku gniewu, a hoyny w miłosierdziu, i żałuiący złego.
 14. Któż wie, nie obrócili[6] się, a nie będzieli mu żal, i nie zostawili po sobie błogosławieństwa na śniedną i mokrą ofiarę Panu Bogu waszemu.
 15. Trąbcie w trąbę[7] na Syonie, poświęćcie post, zwołaycie zgromadzenie.
 16. Zgromadźcie lud, poświęćcie zgromadzenie, zbierzcie starce, znieście maluczkie i sące piersi; niech wynidzie oblubieniec z łożnicy swoiéy, a oblubienica z pokoiu swego.
 17. Kapłany, słudzy Pańscy, między przysionkiem a ołtarzem niech płaczą i mówią: Przepuść, Panie! ludowi twemu, a nie day dziedzictwa swego na pohańbienie, aby nad nimi Poganie panować mieli. Przeczżeby mówiono[8] między narody: Gdzież iest Bóg ich?
 III. 18. I zapali się Pan miłością ku ziemi swoiéy, a zmiłuie się nad ludem swoim.
 19. I ozwie się Pan, a rzecze do ludu swego: Oto, Ia poślę wam zboże, i moszcz, i oliwę, a będziecie nimi nasyceni, i nie podam was więcéy na pohańbienie między Pogany.
 20. Bo północne woysko oddalę od was, a zapędzę ie do ziemi suchéy i spustoszonéy; przedni huf iego obróci się ku morzu wschodniemu, a koniec iego ku morzu ostatecznemu, i wynidzie z niego smród i zgniłość, choć sobie hardzie poczyna.
 21. Nie bóy się, ziemio! wesel się a raduy się; bo Pan wielkie rzeczy uczyni.
 22. Nie bóycie się zwierzęta pól moich; boć wzrosło pastwisko na pustyni, a drzewa przyniosą owoce swoie, figowe drzewo i macica winna wydadzą moc swoię.
 23. I wy, synowie[9] Syońscy! weselcie się i raduycie się w Panu, Bogu waszym; bo wam da deszcz wczesny, a ześle wam deszcz obfity w iesieni i na wiosnę.
 24. I będą gumna zbożem[10] napełnione, a prasy opływać będą moszczem i oliwą.
 25. A tak nadgrodzę wam lata, które ziadła[11] szarańcza, czerw, chrząszcze i gąsienice, woysko moie wielkie, którem posyłał na was.
 26. Tedy iedząc ieść będziecie, a[12] nasyceni będąc chwalić będziecie imię Pana, Boga swego, który uczynił z wami dziwne rzeczy, i nie będzie pohańbiony lud móy na wieki.
 27. I dowiecie się, żem Ia iest w pośrzód Izraela, a żem Ia Panem, Bogiem waszym, a że niemasz inszego; boć nie będzie pohańbiony lud móy na wieki.
 28. A potym wyleię[13] Ducha mego na wszelkie ciało, a prorokować będą synowie wasi i córki wasze; starcom waszym sny się śnić będą, a młodzieńcy wasi widzenia widzieć będą.
 29. Nawet i na sługi i na służebnice wyleię w one dni Ducha mego.
 30. I dam cuda na niebie i na ziemi, krew i ogień i słupy dymowe.
 31. Słońce obroci[14] się w ciemność, a miesiąc w krew, pierwéy niż dzień Pański wielki a straszny przyidzie.
 32. Wszakże stanie się, że[15] któbykolwiek wzywał imienia Pańskiego, wybawiony będzie; bo na górze Syon i w Ieruzalemie będzie wybawienie, iako rzekł Pan, to iest w ostatkach, których Pan powoła.


góra strony




 Proroctwo Ioelowe 1 Proroctwo Ioelowe 2 Proroctwo Ioelowe 3 


Źródło: „https://pl.wikisource.org/w/index.php?title=Biblia_Gdańska/Proroctwo_Ioelowe_2&oldid=382397”