Biblia Wujka (1923)/Księga Liczb 15
I mówił Pan do Mojżesza, rzekąc:
2 Mów do synów Izraelowych, a rzecz do nich: Gdy wnidziecie do ziemie mieszkania waszego, którą ja wam dam,
3 A uczynicie obiatę Panu na całopalenie, albo ofiarę śluby oddając, albo z dobréj woli ofiarując dary, albo na uroczyste święta wasze, paląc wonność wdzięczności Panu z wołów albo z owiec:
4 Którykolwiekby ofiarował ofiarę, będzie ofiarował obiatę: białéj mąki dziesiątą część Ephy zaczynioną oliwą, która będzie miała mirrhę czwartą część hin.
5 A wina na lanie mokrych ofiar pod tąż miarą da do całopalenia, albo do ofiary. Przy każdym baranku,
6 I baranie będzie obiata białéj mąki ze dwu dziesiątych części, któraby zaczyniona była oliwą trzeciéj części hin.
7 A wina na mokrą ofiarę trzeciéj części téjże miary będzie ofiarował na wonność wdzięczności Panu.
8 A kiedy z wołów uczynisz całopalenie, albo ofiarę, żebyś wypełnił ślub albo ofiary zapokojne:
9 Dasz do każdego wołu białéj mąki trzy dziesiąte części zaczynionej oliwą, coby miało pół miary hin.
10 I wina na lanie mokréj ofiary téjże miary na obiatę najwdzięczniejszéj wonności Panu.
11 Tak uczynisz,
12 Przy każdym wole i baranie i baranku i koziełku.
13 Tak obywatele jako i cudzoziemcy,
14 Tymże sposobem ofiary będą ofiarować.
15 Jedno przykazanie i sąd będzie tak wam, jako przychodniom ziemie.
16 Mówił Pan do Mojżesza, rzekąc:
17 Mów synom Izraelowym, i rzecz do nich:
18 Gdy wnidziecie do ziemie, którą wam dam,
19 A będziecie jeść chleb onéj krainy, oddzielicie pierwociny Panu.
20 Z pokarmów waszych, jako z bojewisk pierwociny oddzielacie:
21 Tak i z pokarmów dacie pierwociny Panu.
22 A jeźli z niewiadomości przestąpicie cokolwiek z tych rzeczy, które mówił Pan do Mojżesza,
23 I rozkazał przezeń do was, odednia, którego począł rozkazować i daléj,
24 I zapomni uczynić mnóstwo: ofiaruje cielca z stada całopalenie, na wonność przewdzięczną Panu, i obiatę jego i mokrą ofiarę, jako Ceremonie chcą, i kozła za grzech.
25 I będzie prosił kapłan za wszystko zgromadzenie synów Izraelowych, a będzie im odpuszczono, ponieważ nieumyślnie zgrzeszyli: przecie jednak ofiarując zapał Panu za się i za grzech, a omylenie swoje. [1]
26 I będzie odpuszczono wszystkiemu ludowi synów Izraelowych, i przychodniom, którzy gośćmi są między nimi: ponieważ wina jest wszystkiego ludu z niewiadomości.
27 A jeźli jedna dusza zgrzeszy niewiedząc, ofiaruje kozę roczną za grzech swój.
28 I będzie się kapłan modlił za nią, że z niewiadomości zgrzeszyła przed Panem: i uprosi jéj odpuszczenie, a będzie jej odpuszczono.
29 Tak obywatelom jako i przychodniom, zakon jeden będzie wszystkim, którzy by zgrzeszyli niewiedząc.
30 Ale dusza, któraby z hardości co uczyniła, choćby był obywatel, chocia gość, (ponieważ przeciwko Panu sprzeciwny był), zginie z ludu swego.
31 Słowo bowiem Pańskie wzgardził, i przykazanie jego zgwałcił: przetóż zgładzon będzie i poniesie nieprawość swoję.
32 I stało się, gdy byli synowie Izraelowi na puszczy, i naleźli człowieka zbierającego drwa w dzień Sobotni,
33 Stawili go Mojżeszowi i Aaronowi i wszystkiemu zgromadzeniu.
34 Którzy zamknęli go w ciemnicy, nie wiedząc, coby z nim czynić mieli.
35 I rzekł Pan do Mojżesza: Śmiercią niech umrze ten człowiek: niech go kamieńmi zabije wszystka rzesza za obozem.
36 I wywiódłszy go precz, zabili go kamieńmi, i umarł, jako Pan przykazał.
37 I rzekł Pan do Mojżesza:
38 Mów synom Izraelowym, i rzeczesz do nich, aby sobie poczynili bramy na rogach płaszczów, przyprawiwszy do nich sznurki z hiacyntu. [2]
39 Na które gdy wejrzą, niech wspominają na wszystkie przykazania Pańskie, ani się niech nie udawają za myślami swemi, i za oczami po rozmaitych rzeczach cudzołożąc.
40 Ale raczéj pamiętając na przykazanie Pańskie, niech je pełnią, i niech będą świętymi Bogu swojemu.
41 Jam Pan, Bóg wasz, którym was wywiódł z ziemie Egipskiéj, abym był Bogiem waszym.