Bolesne strony erotycznego życia kobiety/Miłość kobiety w literaturze
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Bolesne strony erotycznego życia kobiety |
| Podtytuł | Bolesne strony płciowego życia kobiety |
| Wydawca | Ars Medica |
| Data wyd. | 1930 |
| Druk | Drukarnia Vernaya Sp. Akc. |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały tekst |
| Indeks stron | |
Miłość jako jedno z najważniejszych uczuć ludzkich jest zarazem przez to najczęstszym tematem w literaturze, zajmując w niej nawet specjalny dział w postaci romansu. Zajmiemy się tu jednak kwestją znowu czysto kobiecą, a mianowicie jak miłość traktują i przedstawiają kobiety jako autorki.
Otóż uderza nas przedewszystkiem fakt, że kobieta autorka pisząc o miłości, przedstawia najczęściej samą siebie. Gdy jest piękną to pyszni się swojemi sukcesami miłosnemi, albo też, gdy spotkają ją zawody miłosne wylewa swoje gorzkie żale i łzy goryczy. Z tego też powodu najulubieńszą formą kobiet są pamiętniki, liryka, listy i romanse. Zapewne też z tego powodu zwykle pierwsze dzieło autorki, w którem nie rzadko opisuje samą siebie, jest najlepsze, a następne są zwykle jak gdyby przeróbkami i dalszym ciągiem lub też coraz mierniejszemi tworami. Wiele słynnych autorek zerwało z konwencjonalizmem towarzyskim, kierowało się tylko sercem i nie krępowało się opinją; dość wspomnieć taką George Elliot i George Sand, której to ostatniej słynna Indiana przedstawia wspaniale dzieje walki serca kobiety. Obie te autorki żyły w dzikiem małżeństwie. Ciekawie zapatrują się autorki na mężczyzn w swoich dziełach, bo albo ich zbyt idealizują opisując, jak by jakich książąt z bajki, lub też co częściej, szkalują, wyszukając w nich najgorsze strony. Ulubionym tematem kobiet jest też opisywanie losów życia upadłej i zawiedzionej w miłości kobiety, przyczem zawsze przedstawiają je one ze strony bardzo idealnej. Natomiast kobieta bardzo rzadko jest dobrym dramaturgiem, a postaci przedstawiane przez nią są zwykle mdłe, pozbawione życie i energji, nieraz sztuczne. Wspaniale nieraz potrafią kobiety pisać listy zwłaszcza miłosne, przyczem zwykle zajmuje je tylko miłość idealna. Nawet wielkie władczynie, jak Katarzyna Rosyjska, lubowały się w podobnej korespondencji do słynnych ludzi swojej epoki, chcąc zarazem przytem zadowolnić swoją pychę i próżność. Świetnie też opisują kobiety autorki wszelkie sprawy pozostające w związku z macierzyństwem i miłością do dziecka. Na szczęście kobiety zwłaszcza dawniejsze autorki, rzadko poruszają tematy perwersyjne, psychopatologiczne i wyjątkowo tylko piszą powieści kryminalne. Co do tej ostatniej kwestji, to jedynie kobieta porusza te sprawy wtedy, gdy będąc sama ich bohaterką, jako demon pisze swoje wspomnienia.
Literatura jest zwykle dokładnem odbiciem i charakterystyką danej epoki, nic też dziwnego, że sprawy miłosne w obecnej literaturze przedstawiane są inaczej jak dawniej.
Idealną naprzykład miłość małżeńską, trwającą długo, spotyka się obecnie w literaturze bardzo rzadko i to co najwyżej przedstawioną u dwojga staruszków-małżonków, żyjących ciągle jak para gołąbków i niemogących zupełnie zrozumieć rozmaitych obecnych powikłań życiowych. Natomiast aż do znudzenia opisuje się w powieściach i przedstawia w sztukach teatralnych trójkąt małżeński, przyczem zwykle mąż zaniedbuje żonę, ta wyszukuje sobie przyjaciela domu lub kochanka, w końcu jednak zraża się do niego i wraca skruszona do męża, widząc dopiero teraz jego szlachetność i dobre strony! Rzadziej już przyjaciel domu przedstawiony jest jako zacny i poczciwy charakter żywiący do pani domu platoniczne uczucia, cześć i szacunek. Prócz tego uderza w obecnej literaturze niezdrowy prąd apoteozowania wolnej miłości, przyczem nieraz kochanki czy kokoty przedstawione są z bardzo dobrej idealnej i szlachetnej strony tak, że nikt właściwie się nie dziwi, że mąż dla nich opuszcza żonę. Rzadko natomiast spotyka się obecnie w literaturze „wierne Penelopy“ lub mężów tyranów, częściej natomiast oboje małżonkowie są lekkomyślni, nieraz nie tają się przed sobą ze swojemi miłostkami i każde swobodnie idzie swoją drogą. Nie rzadko matka chcąc wyrwać synów „ze szponów“ jakiejś kobiety, udaje się do niej i tutaj przekonywuje się dopiero, że kobieta ta jest szlachetną, kocha prawdziwie jej syna i właściwie on uczynił jej wielką krzywdę w życiu. Prócz tego obecna literatura lubuje się w rozmaitych perwersjach i typach patologicznych, nie wachając się nawet przedstawiać na scenie homoseksualizm, sadyzm i inne zboczenia płciowe.
Są to wszystko jak wspomnieliśmy echa tego, co w życiu się dzieje. Idealna miłość sielankowa nietylko nie znajduje nigdy uznania w obecnej literaturze, ale owszem, jeżeli przypadkowo z powodów jakiegoś jubileuszu dawnego autora dla uczczenia jego wznowi się taką sztukę, to wszyscy na niej się nudzą, patrzą na bohaterów z pewnego rodzaju politowaniem i nietylko że zupełnie nie przejmują się idealnemi uczuciami, ale uważają poprostu takowe za coś śmiesznego i przestarzałego.
