Dzięk

	<<< Dane tekstu >>>
Autor	Zenon Przesmycki
Tytuł	Dzięk
Pochodzenie	Z czary młodości
Wydawca	nakładem autora
Data wyd.	1893
Druk	Drukarnia Związkowa
Miejsce wyd.	Wiedeń
Źródło	skany na Commons
Inne	Cały zbiór; Pobierz jako: EPUB • PDF • MOBI
	Indeks stron

›››

Dzięk.

I.

Z zimnem srebrem księżycowych fal,
Ze wstającą gdzieś na łąkach mgłą,
Tęskny spływa w serce moje żal,
Trwożnie struny ducha mego drżą.

Księżyc mówi: »Serce odziej w stal,
»Niech twe oko nie zachodzi łzą:
»Dłoń żelazną kryje w sobie dal,
»Co się stać ma, stać się musi to!

»Po spirali wielkiej dzieje mkną —
»I nie zmienić drogi ich na cal!
»Wszystko, o czem marzyciele śnią,

»Za co ludzie szli na krzyż czy pal,
»Z konieczności miało kolej swą!
»Złudą święty ideału Gral!«

II.

Rozpłonęło serce me, jak krąg
Złoty słońca w południowy czas,
Duch mój w błogiem upojeniu kląkł
I całował zimny światła pas.

Bo z księżyca promienistych wstąg
Blask przeniknął w zwątpień czarny las,
Rozpękł nagle świadomości pąk,
Błysła źródła czysta toń bez skaz:

Gdy mus rządzi wkoło nas i w nas,
Gdy niezmiennym jest wydarzeń ciąg, —
Żeś poetom dał ofiarny głaz,

Teraźniejszość zniechęceń i mąk
I wieczysty sen o szczęściu mas, —
Losie, przyjmij dzięk wzniesionych rąk!

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Zenon Przesmycki.