Encyklopedyja powszechna (1859)/Apologetyka
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Encyklopedyja powszechna |
| Tom | Tom II |
| Rozdział | Apologetyka |
| Wydawca | S. Orgelbrand |
| Data wyd. | 1859 |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Apologetyka, jest to wykład naukowy dowodów prawdy i boskiego pochodzenia wiary chrześcijańskiej, tudzież obrona jej przeciw zarzutom nieprzyjaciół. Główną zasadą całej wiary chrześcijańskiej jest wielka prawda, że w Jezusie Chrystusie, Bóg, stawszy się człowiekiem, przyszedł na świat; że, z jednej strony objawił prawdę boską w pełności jej całkowitej; z drugiej zaś podniósł ród ludzki z upadku moralnego i odkupił go ze wszystkich skutków grzechu pierworodnego. Wiara w naukę i dzieło odkupienia Chrystusa, polega zatem na wierze w boską osobistość Chrystusa, w jego posłannictwo i objawienie, a przeciwko tym prawdom zasadniczym podnosiły się we wszystkich wiekach pociski ich nieprzyjaciół. Udowodnić te prawdy, wychodząc z zasady Objawienia, zbić zarzuty, których one są przedmiotem: oto jest cel Apologetyki. Różni się ona od polemiki, która ma na celu obronę systematu dogmatycznego jakiej religii, albo jednego stronnictwa przeciw drugiemu. W pierwszych czterech wiekach Apologetyka usiłowała przekonać Żydów, że Jezus Chrystus jest prawdziwym Messyjaszem; a poganom wykazać prawdę wiary chrześcijańskiej. Po upadku pogaństwa, skierowaną została przeciw Żydom i mahometanom, a później przeciw mniemanym filozofom, sceptykom, ateuszom. Celniejsi Apologeci w Niemczech są: Nösselt, Less, Reinhard, Rosenmüller, Spalding. Tschirner wydał historyję Apologetyki: Geschichte der Apologetik, Lipsk, 1803; a Stürm, Apologiję chrześcijaństwa, w listach, Stuttgard, 1836. L. R.
