Encyklopedyja powszechna (1859)/Apologija
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Encyklopedyja powszechna |
| Tom | Tom II |
| Rozdział | Apologija |
| Wydawca | S. Orgelbrand |
| Data wyd. | 1859 |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Apologija, po grecku: obrona. Ponieważ u starożytnych sądy odbywały się publicznie, przeto akt oskarżenia i obrona również publicznie były mówione lub czytane; ztąd wzięły początek pisma na obronę osób oskarżonych, jak np. sławna apologija Sokratesa, przypisywana Platonowi albo Xenofontowi. Później retorowie ćwiczyli się w pisaniu apologij i uczniów swoich w to wprawiali; lakierni np. były apologije Libanijusa. Najwięcej atoli wyraz ten używał się w pierwszych wiekach kościoła chrześcijańskiego, na obronę chrystyjanizmu przeciw napaściom żydów i pogan; takiemi np. były apologije tak nazwanych Apologetów: Justyna męczennika, Atenagorasa, Tacyjana, Teofila, Orygenesa, Tertullijana, Euzebijusza, Arnobijusza, Laktancyjusza, Augustyna, Orozyjusza i innych. — W literaturze kościelnej znane są także Apologija ś. Atanazego, pisana przez niego samego, Apologija ksiąg Orygenesa przez Rufina kapłana. Wszelkie dzieła pisane w obronie wiary chrześcijańskiej, należą do rzędu apologij, jakikolwiek bądź mają tytuł. Mianowicie zaś noszą te nazwę: Apologia major et minor Justyna męczennika, Apologeticon Melecyjusza z Sardes (zaginiony), Liber apologeticus Tertullijana (ob. Apologeci).
