Gdy w szczęściu byłem

	<<< Dane tekstu >>>
Autor	Karol Antoniewicz
Tytuł	Gdy w szczęściu byłem
Pochodzenie	Poezye O. Karola Antoniewicza T. J.; cykl Listki palmowe
Redaktor	Jan Badeni
Wydawca	Spółka Wydawnicza Polska
Data wyd.	1896
Druk	Drukarnia «Czasu»
Miejsce wyd.	Kraków
Źródło	Skany na Commons
Inne	Cały cykl; Pobierz jako: EPUB • PDF • MOBI Cały tom II; Pobierz jako: EPUB • PDF • MOBI
	Indeks stron

›››

XI.

Gdy w szczęściu byłem,
Niepomny żyłem,
Że Bóg jest w niebie;
Komu świat Bogiem,
Swej duszy wrogiem,
Sam grób jej grzebie.

Gdy słońce w chmurach,
Jak w mglistych górach
Błysło w błękicie;
Gdy w falach morza
Wieczorna zorza
Gasła jak życie;

Gdy już dzień ginął,
A księżyc płynął
W złotych gwiazd wianku,
Noc słała cienia,
Jakby marzenia,
W życia poranku;

Gdy dzień zaświtał,
Jam się nie pytał
Kto ten dzień stworzył?
Kto wskrzesił słońce,
I kto tysiące
Światów rozłożył?

Kto pory roku,
Kto grom w obłoku
Trzyma w swej dłoni,
I komu wieki
Szumią jak rzeki
Wśród czasów toni?

Gdy na około
Groźno, wesoło
Świat Boga głosił;
Złudną nadzieję,
Która więdnieje,
W sercum mem nosił!

Dzień po dniu schodził,
Nowe sny rodził,
Ja za snem gonił;
Gdym nie znał Ciebie,
Tyś czuwał w niebie,
Tyś mnie uchronił.

Tyś duszę wzruszył,
Więzy żądz skruszył,
Przepaść odsłonił;
Anioł miłości

Zatarł ślad złości
I łzę uronił.

W duszy się kryje
I wiecznie żyje
Ta łza anioła;
Miłością płonie,
Nic jej w mem łonie
Stłumić nie zdoła!

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Karol Antoniewicz.