[103]IX.
Komary.
„Ach, drogi Tato!” mówił raz Janek,
„Nie mogę sobie dać rady:
Siądę przy oknie, wyjdę na ganek,
Komary lecą w me ślady.
[104]
Koło mych uszów setki, miliony
Stworzonek roi się zaraz,
I brzęczą, skwierczą w rozliczne tony,
Gdy tylko wyjdę na taras.
Mniejsza że brzęczą, już jabym na to
Nie zważał wcale, lecz one
Srodze kąsają: patrz, drogi Tato,
Jak moje ręce czerwone!“
„Jeśli,” rzekł Ojciec, „rój cię komarów
Kąsa, wciąż brzęcząc u uszek,
To winien temu twój brzydki narów:
Ty kładziesz w usta paluszek!
W tak ssanych palcach słodycz jest wielka,
Myślą owady łakome,
I zapuszczają swoje żądełka
W dłonie budzące oskomę.“
