Lilia wodna
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Lilia wodna |
| Pochodzenie | Bajki |
| Wydawca | Jan Fiszer |
| Data wyd. | 1902 |
| Druk | P. Laskauer i S-ka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI  Cały zbiór |
| Indeks stron | |
LILIA WODNA.
Wśród zielonych wód obszarów,
Przytwierdzona w ile do dna,
Rosła w stawie Lilia wodna,
Urodzona z Nenufarów.
Wkoło — bracia jej, grążele,
I roślęży gąszcz splątana;
Falmi była kołysana:
Tak wzrastało ono ziele.
Przytwierdzona w ile do dna,
Rosła w stawie Lilia wodna,
Urodzona z Nenufarów.
Wkoło — bracia jej, grążele,
I roślęży gąszcz splątana;
Falmi była kołysana:
Tak wzrastało ono ziele.
Szczupak nieraz, wiecznie głodny,
Gwoli jadłu albo karze,
Polujący na jazgarze,
Dotknął płetwą Lilii wodnej;
Lin, ospaluch utuczony,
Z iłu wyjrzał i, nierącze
Ruchy czyniąc, pchnął jej kłącze
Słabe, chwiejne, bez obrony.
Spoglądała na te ryby
Pełna trwogi i tęsknoty,
Rosnąc w górę, gdzie ją złoty
Blask przynęcał wodnej szyby.
Gwoli jadłu albo karze,
Polujący na jazgarze,
Dotknął płetwą Lilii wodnej;
Lin, ospaluch utuczony,
Z iłu wyjrzał i, nierącze
Ruchy czyniąc, pchnął jej kłącze
Słabe, chwiejne, bez obrony.
Spoglądała na te ryby
Pełna trwogi i tęsknoty,
Rosnąc w górę, gdzie ją złoty
Blask przynęcał wodnej szyby.
2. Aż w majowe młode rano,
Pąk liliowy z ciemnej toni
Na powierzchnię się wyłoni
Nową, jasną, niespodzianą.
Niebo jarzy się ogniście,
Stoi trzcin młodzieńczych rzesza
Pąk liliowy z ciemnej toni
Na powierzchnię się wyłoni
Nową, jasną, niespodzianą.
Niebo jarzy się ogniście,
Stoi trzcin młodzieńczych rzesza
Wkoło, Maj szelesty wiesza
Na ich wiotkie czułe liście.
Stworzeń pełno tu, bez liku,
Dziwnych, ale jedno zwłaszcza
Lilii sobie wzrok przywłaszcza:
Był to Pływak (patrz w słowniku).
Oto zarys jego bytu:
Tnie na lustrze wód zygzaki
W dzień, a nocą w tataraki
Wlazłszy, drzemie tam do świtu.
Tego pyta najpierw z osób,
Grasujących z wierzchu toni:
Co to w górze tak się płoni?
Rzecze Pływak jej w ten sposób.
— „Tam, uważasz, rośnie słońce —
Taki kwiat, co promieniście
Zwiesza ku nam złote liście,
Których w wodzie macza końce.
Skaczę nieraz tak wysoko,
Że się blizko znam z tym kwiatem,
Na ich wiotkie czułe liście.
Stworzeń pełno tu, bez liku,
Dziwnych, ale jedno zwłaszcza
Lilii sobie wzrok przywłaszcza:
Był to Pływak (patrz w słowniku).
Oto zarys jego bytu:
Tnie na lustrze wód zygzaki
W dzień, a nocą w tataraki
Wlazłszy, drzemie tam do świtu.
Tego pyta najpierw z osób,
Grasujących z wierzchu toni:
Co to w górze tak się płoni?
Rzecze Pływak jej w ten sposób.
— „Tam, uważasz, rośnie słońce —
Taki kwiat, co promieniście
Zwiesza ku nam złote liście,
Których w wodzie macza końce.
Skaczę nieraz tak wysoko,
Że się blizko znam z tym kwiatem,
Choć niektórzy wróżą stratę,
Gdy nań patrzeć oko w oko.
Wie się, wie się to i owo,
Z wiedzy w całym stawie słynę,
Ot, uważasz, w tamtę trzcinę,
Nie celując, trafię głową.“
Gdy nań patrzeć oko w oko.
Wie się, wie się to i owo,
Z wiedzy w całym stawie słynę,
Ot, uważasz, w tamtę trzcinę,
Nie celując, trafię głową.“
3. Lśniąca w tym słonecznym świecie,
Barw mieniących się igraszka —
Brylantowo‑skrzydła Ważka
Rozkochała się w jej kwiecie.
I w niebieskość aksamitną
Wabi Lilię: — „Patrz, muślinem
Owinięta, w górę płynę...
Pachną łąki, miedze kwitną“...
— „Ach, dlaczegom nie skrzydlata?“ —
Biada Lilia. — „W zlecieć pragnę...
Czemu, czemu mnie z tem bagnem
Nieżyczliwa dola splata?“
Barw mieniących się igraszka —
Brylantowo‑skrzydła Ważka
Rozkochała się w jej kwiecie.
I w niebieskość aksamitną
Wabi Lilię: — „Patrz, muślinem
Owinięta, w górę płynę...
Pachną łąki, miedze kwitną“...
— „Ach, dlaczegom nie skrzydlata?“ —
Biada Lilia. — „W zlecieć pragnę...
Czemu, czemu mnie z tem bagnem
Nieżyczliwa dola splata?“
Kres położę twoim smutkom“ —
Rzecze Pływak. — „My, pływaki,
Wiemy, gdzie zimują raki“ —
Rzekł i znikł na chwilę krótką.
Poczem wrócił, wiodąc Raka
Z długim wąsem, parą kleszczy —
„Dobry gad, choć kształt złowieszczy,“ —
Mówi — „taka rzecz i taka.“
Rak wysłuchał. — „Poradzimy,
Owszem, na to z chęcią miłą...“
I kleszczami, niby piłą,
Przerżnął Lilii pień rodzimy.
Rzecze Pływak. — „My, pływaki,
Wiemy, gdzie zimują raki“ —
Rzekł i znikł na chwilę krótką.
Poczem wrócił, wiodąc Raka
Z długim wąsem, parą kleszczy —
„Dobry gad, choć kształt złowieszczy,“ —
Mówi — „taka rzecz i taka.“
Rak wysłuchał. — „Poradzimy,
Owszem, na to z chęcią miłą...“
I kleszczami, niby piłą,
Przerżnął Lilii pień rodzimy.
4. Wolna! wolna!.. W przestwór wielki
Płynąć, lecieć z biegiem fali,
Tam najlepiej, gdzie najdalej
Od łodygi rodzicielki!..
Rada, że ją prądy niosą,
Płynie Lilia, niby tratwa.
Płynąć, lecieć z biegiem fali,
Tam najlepiej, gdzie najdalej
Od łodygi rodzicielki!..
Rada, że ją prądy niosą,
Płynie Lilia, niby tratwa.
Dobrze, lecz się sprawa gmatwa,
Gdy chce frunąć ku niebiosom.
Leci Ważka‑przyjaciółka
I zaprasza ją w powietrze...
Ach, daremnie — coraz bledsze
Lica Lilii: na nic spółka.
Coraz dalej rwie ją fala,
Burt ją czasem trąci łodzi,
Nieraz wiosło ją ugodzi,
Biały liść jej łamie, kala.
Ni spoczynku, ni przystani
Niemający, kwiat tułaczy
Rychło, rychło zwiądł z rozpaczy.
Tak to bywa, proszę pani.
Gdy chce frunąć ku niebiosom.
Leci Ważka‑przyjaciółka
I zaprasza ją w powietrze...
Ach, daremnie — coraz bledsze
Lica Lilii: na nic spółka.
Coraz dalej rwie ją fala,
Burt ją czasem trąci łodzi,
Nieraz wiosło ją ugodzi,
Biały liść jej łamie, kala.
Ni spoczynku, ni przystani
Niemający, kwiat tułaczy
Rychło, rychło zwiądł z rozpaczy.
Tak to bywa, proszę pani.