Nimfa (Oppman, 1894)
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Nimfa |
| Pochodzenie | Pieśni cykl Z serca i z ducha |
| Wydawca | Księgarnia Teodora Paprockiego i S-ki |
| Data wyd. | 1894 |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na commons |
| Inne | Cały tekst |
| Indeks stron | |
Na wezgłowiu z róż i lilii
Złotowłosą wsparła głowę
I źrenice szafirowe
Zatopiła w srebrną dal.
Nad nią senne ptaszę kwili,
Szumią z cicha drzew konary
I zmieszane lecą gwary
Wśród powietrznych fal.
Rój boginek psotny czeka
Na skinienie swej królowej,
W blaskach nocy księżycowej
Chcąc rozpocząć pląs i śpiew.
Noc przemija, noc ucieka,
A królowa zadumana,
Dziwnym smutkiem oplątana,
Marzy w cieniu drzew.
I podniosła głowę złotą
Rozmarzona nimf królowa,
Dreszczem westchnień pierś jej dyszy,
Oczy zaszły srebrną łzą.
Tchnące bólem i tęsknotą
Z ust wybiegły ciche słowa,
Potężniejąc w leśnej ciszy,
W głębie jarów mkną:
„Więc na wieki roić tylko,
Więc na wieki śnić mi dano,
Prząść zachwytów nić różaną,
Wiotką jak poranne mgły?
Z każdą nową życia chwilką
Nic prócz marzeń nie mieć więcej,
Nie czuć żywiej i goręcej,
Niż te leśne mchy?
Czar marzenia haszyszowy,
Jak trucizna, pierś przetrawia,
Serce pali i zakrwawia,
Mózg ostrymi szarpie kły.
Stokroć lepszy szał życiowy,
Co... jak burza, duchem miota —
Miłość, rozpacz i tęsknota,
Uśmiechy i łzy.
Lepiej szaleć i rozpaczać,
Piąć się w górę, na dół spadać,
Szczęście losom z rąk wykradać,
Żyć jak człowiek, nie jak cień.
Nienawidzieć i przebaczać
Całem sercem, duszą całą,
Ginąć dumnie, walczyć śmiało,
Bez skarg i bez drżeń.
Trzykroć, trzykroć nieszczęśliwy,
Kogo uwiódł czar marzenia —
Wśród sennego odrętwienia
On bezczynnie spędzi dni.
Urok życia, ten prawdziwy,
Już go nigdy nie ogarnie,
Wiecznie będzie gnuśnieć marnie
Bez sił i bez krwi.“
.............
Rój boginek próżno czeka
Na skinienie swej królowej,
W blaskach nocy księżycowej
Chcąc rozpocząć pląs i śpiew.
Noc przemija, noc ucieka,
A królowa zadumana,
Dziwnym smutkiem oplątana,
Marzy w cieniu drzew...
